یکی از بحثهایی که مناسب این روزاست، بحث روایاتی هست که درباره بشارت خروج ماه صفر بین مردم نقل میشه. با بررسی اجمالی و البته طولانی که از کتب اهل سنت و شیعه داشتم، به طور خلاصه به اینجا رسیدم:

چند تا روایت اینجوری داریم. یکی همین «من بشرنی بخروج آذار/آزار/ازار هست که اصلن ربطی به ماه صفر نداره.این روایت رو اهل سنت بی اصل و ریشه دونستند. شیعه هم که نقلش کرده با توجه به متنش کاملا مشخصه که هیچ ربطی به ماه صفر نداره. چون ماه آذار یکی از ماههای رومی هست. علاوه بر اینکه این روایت در مدح ابوذر اومده و پیامبر میخواسته نشون بده که ابوذر از اهل بهشت هست چون محبّت اهل بیت علیهم السلام رو داره.

روایت دیگه «من بشرنی بخروج صفر» هست که بازم اهل سنت بی اصل و ریشه میدوننش و شیعه هم اصلا نقلش نکرده و اگر این روایت نقل شده بود با توجه به اینکه اهل سنت ردش کردند، حتما اهل بیت علیهم السلام معترض میشدند و روایات محکمی در اثباتش میوردند. پس از اونجایی که روایتی از اهل بیت علیهم السلام نداریم پس این روایت قطعا مجعول هست.

هرچند تفسیر سنی روح البیان و همچنین مولوی در مثنوی به این روایت اشاره دارند و توجیه ش هم کردند که پیامبر اشاره میکنه که هرکسی زمان وفات منو یادآور بشه بخاطر مسرّتی که از لقاء خدا دارم به اون فرد وعده ی بهشت میدم. ولی خب این فقط یه توجیه هست و مشکل بی ریشه بودن روایت رو برطرف نمیکنه و به هر حال این روایت هیچ سندی نداره که بخواهیم سر ضعف و قوتش بحث کنیم.

روایت دیگه «من بشّرنی بخروج نیسان...» هست که اونم از ماههای رومی هست که تقریبا مصادق با اردیبهشت هست و باز اهل سنت مجعول دونستنش و امامیه اصلا نقلش نکردند.

جالبه که اهل سنت این روایات را در کتابهایی به اسم «موضوعات» آوردن که به معنای «کتاب روایات جعل شده» هست. یعنی اصلا روایات فوق رو بعنوان روایات جعلی ذکر کردند نه اینکه تو منابع رواییشون باشه.

البته نقل شده که بعضی محدثین شیعه مثل شیخ عباس قمی و صاحب المراقبات هم این روایت «من بشرنی بخروج صفر» رو نقل کردند که عبارتشون فقط در حد یه نقل قول هست نه بیشتر. منظورشون اینه که «مشهور است که چنین می گویند.» ولی هیچ چیزی که نشون بده این روایت رو قبول دارن تو کتابشون وجود نداره.

خلاصه بحث اینکه: این روایات یا اصلا قابل قبول نیستند و هیچ سندی ندارن (بی اصل و ریشه اند.) و یا اصلا ربطی به ماه صفر ندارند. تمت